Stop. Wyłączam się na chwilę.

Ciężko mi się żyje ze sobą. Topię się w oceanie niechcianych myśli i spraw, których nie rozumiem. Za dużo czytam, za mało "szaleję", zbyt często płaczę w poduszkę. Wiszę pomiędzy jawą a snem, sama już nie wiem ile prawdy, a ile fałszu w tym co dzieje się wokół. Świat robi mnie w chuja,autorytety już dawno zginęły, myślenie wychodzi z mody, a priorytety sprzedawane są w niskich cenach na allegro.

Co robić, co robić? Gdzie uciec, gdzie się schronić?

Zamykam się w pokoju, ściągam uśmiech z twarzy, siadam w fotelu i przytulam policzek do ciepłego kubka. Staram się udawać, że to wszystko mnie nie dotyczy, że to się nie dzieje. Nigdy tak blisko nie dotykała mojego życia śmierć. Była, owszem, gdzieś tam, zawieszona w eterze,pisana słowami - w książkach, mówiona w wiadomościach, ale nie tak, nie tak. Dociera powoli do głowy, że umiera mi dziadek. Nie chcę w to wierzyć, uczepiam się nadziei, że jednak się wybudzi. Nie cierpi to najważniejsze, ale wciąż trzyma nas wszystkich w niepewności. Lekarz powiedział, że pewnie w końcu jego serce stanie, straszna prawda, okrutna. Nie wierzę w nią, modlę się, by było inaczej. Tak, staram się uwierzyć w cuda, naiwne, ale tak jest łatwiej.

Powiesz mi, że takie jest życie. Tak, ludzie rodzą się i odchodzą, problem pojawia się dopiero wtedy, kiedy Ciebie zaczyna dotykać, jakie to życie rzeczywiście jest.

Nie śpię, myśli spędzają mi sen z powiek, smutno, dziwnie i pusto. Ale wciąż wierzę, wierzę, wierzę. Dziadek jeszcze nie powiedział ostatniego słowa, chcę, żeby to była prawda. Chcę znów widzieć go na stałym miejscu w dużym pokoju, gdzie czasem przysypiał na siedząco, chcę znów mu powiedzieć co u mnie i wypić z nim herbatę. Uświadamiam sobie, że dawno nie rozmawialiśmy.

Naprawdę jest ciężko, nie ułatwia mi życia fakt, że wszędzie pełno pseudointelektualistów, którzy kulturę i wiedzę liznęli przypadkiem. Że ulicami zataczają się idioci, których jedynym priorytetem jest zalewanie szarych komórek procentami. Czuję, że braknie mi miejsca, niedługo odkreślą mnie haczykiem, spakują w gablotę i postawią w muzeum jako okaz "przewrażliwionej nudziary niepasującej do swego przebojowego pokolenia".

Coraz bardziej męczą mnie wieczory, kiedy siedzę sama. Bez maski i stroju - wypadam z roli. Stoję tak, obnażona i bez szans w walce z tym całym bałaganem, jaki ostatnio panuje w moim życiu.

Wiem, odbiegam od tematu, nieskładnie dryfuję pomiędzy słowami, staram się to robić cały czas, uciekam od smutnej rzeczywistości, choć nie za bardzo mi to wychodzi. Przepraszam.

Kończę już, troszeczkę mi lżej.

Florence + Machine - 7 Devils